Ik rijd ’s ochtends door het bos. Zuilen van licht doordringen de bomen. De mist lost op door de doorkomende zon. Dit beeld reflecteert het mystieke gevoel waarmee ik de afspraak met een astroloog tegemoet zie. Een grote, vriendelijke reus met grijs haar opent de deur van het witte huis aan de rand van het bos. Even later zit ik lichtjes gespannen tegenover hem.
‘Ik wil het hebben over je strengheid voor jezelf’.’ Ik voel me ontmaskerd. Hij heeft de kern te pakken van mijn levensproblematiek. Het heilige moeten, de innerlijke slavendrijver, is een rode draad in mijn sprookje. Ik steek een er -was-eens-narratief af over de invloed van mijn jeugd. ‘Je zit met een verleden dat verder terug gaat dan je ouders’, zegt hij. Dat komt binnen. ‘Die strengheid zit in jou. Het is nooit goed genoeg. Alles geregeld hebben, alles op tijd, het levert je vooral spanning en uitputting op.’ De kat komt ontspannen de kamer binnenwandelen. Hij strijkt met zijn lijfje langs mijn been. Ik voel plotseling een intense moeheid opkomen.
Moe van alles perfect willen doen. Mijn lat ligt op onhaalbare hoogte. De sterrenkijker vraagt me: ‘hoe kun je met liefde en mededogen naar jezelf kijken?’ Daar zit de sleutel. Ik ontspan als ik zachte woorden hoor en lees. Maar vooral wanneer ik schrijf. Het is een flow. De uren vliegen voorbij en ik ben in mijn element. ‘Waarom ga je niet vaker schrijven?’, vraagt hij. Ik schrijf al jaren, maar ervaar vaak moeite het te openbaren. ‘Voor jouw gevoel is het vast niet goed genoeg’, zegt hij, ‘maar laat dat over aan de lezer.’ De beste adviezen zijn vaak de meest eenvoudige. We snappen elkaar binnen een intieme verstandhouding die verder gaat dan hier en nu.
‘Ga maar schrijven en zie wat er gebeurt’. Zijn woorden echoën op de terugweg na. Dat is wat ik ga doen. Doen wat zo bij me past, dat ik ontspan. Fuck de slavendrijver. Ik verwelkom speelsheid. Het staat in de sterren geschreven. Of mijn uit liefde en ontspanning voortkomende pennenvruchten goed genoeg zijn? Dat laat ik graag over aan jou!
‘Ik wil het hebben over je strengheid voor jezelf’.’ Ik voel me ontmaskerd. Hij heeft de kern te pakken van mijn levensproblematiek. Het heilige moeten, de innerlijke slavendrijver, is een rode draad in mijn sprookje. Ik steek een er -was-eens-narratief af over de invloed van mijn jeugd. ‘Je zit met een verleden dat verder terug gaat dan je ouders’, zegt hij. Dat komt binnen. ‘Die strengheid zit in jou. Het is nooit goed genoeg. Alles geregeld hebben, alles op tijd, het levert je vooral spanning en uitputting op.’ De kat komt ontspannen de kamer binnenwandelen. Hij strijkt met zijn lijfje langs mijn been. Ik voel plotseling een intense moeheid opkomen.
Moe van alles perfect willen doen. Mijn lat ligt op onhaalbare hoogte. De sterrenkijker vraagt me: ‘hoe kun je met liefde en mededogen naar jezelf kijken?’ Daar zit de sleutel. Ik ontspan als ik zachte woorden hoor en lees. Maar vooral wanneer ik schrijf. Het is een flow. De uren vliegen voorbij en ik ben in mijn element. ‘Waarom ga je niet vaker schrijven?’, vraagt hij. Ik schrijf al jaren, maar ervaar vaak moeite het te openbaren. ‘Voor jouw gevoel is het vast niet goed genoeg’, zegt hij, ‘maar laat dat over aan de lezer.’ De beste adviezen zijn vaak de meest eenvoudige. We snappen elkaar binnen een intieme verstandhouding die verder gaat dan hier en nu.
‘Ga maar schrijven en zie wat er gebeurt’. Zijn woorden echoën op de terugweg na. Dat is wat ik ga doen. Doen wat zo bij me past, dat ik ontspan. Fuck de slavendrijver. Ik verwelkom speelsheid. Het staat in de sterren geschreven. Of mijn uit liefde en ontspanning voortkomende pennenvruchten goed genoeg zijn? Dat laat ik graag over aan jou!
RSS Feed